Nog licht snuivend, hoestend en proestend toch maar plaats nemen achter de toetsen van mijn laptopje. Je gaat volkomen gezond naar Kaapstad en komt als een ziek en zielig vogeltje weer aan in Amsterdam. Het kan je overkomen. Gelukkig ben ik pas na 2 dagen ziek geworden en heb ik dus best kunnen genieten van het lekkere weer en het mooie strand aldaar.
Want dat was mijn motto: ik kom bruin en slank terug. Ik moest natuurlijk perfect in mijn nieuwe Marlies Dekkers setje passen.Het was ondoenlijk, maar wat voor mij een waarheid als een koe is geworden in 2006 (want hoe vaak heb ik de volgende leus al niet gehoord en gelezen uit monde van de diverse BN-ers en politice in Nederland): het doel is niet belangrijk, de weg er naar toe daar gaat het om, daar zit de uitdaging in. Dus dacht ik, dat kan ik ook. Zo gezegd zo gedaan. Nadat we in Amsterdam alle passagiers aan boord hadden wisten mijn collega's mij te vertellen dat ik Tooske en Bastiaan in mijn werkgebied (het lijkt wel de Theemsweg) had zitten. En inderdaad, ze hadden gelijk. Ook bizar trouwens; vóór Tooske zitten dan mensen uitgebreid de Telegraaf te lezen waarin dan een kop met KOEIENletters aangeeft dat het weer beter gaat met Tooske en dat de Duitsers haar wel waarderen. Daar zit je dan met je goede gedrag. Kun je over de schouders van de passagiers voor je lezen hoe het met je gaat. Maar het moet vermeld, ik vind ze wel oké. Die Bastiaan deed me de hele tijd aan Frits denken, echt een Frits type. Dus Frits, er ligt een musical carrière op je te wachten....Bij de maaltijd kon ik ze de gebruikelijke kip of pasta aanbieden. En nu moet ik zeggen dat ik nog steeds doof ben aan mijn rechteroor en dat was nou net de plek waar Bastiaan mij de volgende vraag stelde: 'Waar ................kip ...............?' Dus dat ga ik dan creatief invullen als zijnde ; 'Waar komt de kip vandaan?' Ja, logisch toch. Dus kreeg hij een antwoord á la Margreet: een heel verhaal van 5 minuten lang met Turkse kip...... en ach gebakken of gekookt is volgens een respectabele krant al veilig en tja... wil je een beetje avontuurlijk of ga je voor zekerheid..... Ze waren echt op vakantie want de rollen van entertainer en toeschouwer had ik duidelijk omgedraaid en ze vonden het allemaal erg grappig. Bastiaan ging voor de kip. Aha, de avontuurlijke variant wist ik nog te melden. Lachend zij Tooske na ook haar kippetje besteld te hebben dat Bastiaan had gevraagd 'waar de kip
mee kwam' . In een iets verkorte versie wist ik toen te vertellen dat het met rijst en groente kwam. 'Eet smakelijk'!!
Het blijkt wel dat ik momenteel niet helemaal 100% functioneer, maar het verdoezelen lukt ook al niet echt meer. Dan maar gewoon genieten van de 3 lange, zonnige, bijna zonder tijdsverschil, luxe vrije dagen in Kaapstad. En om maar richting mijn doel van slank en bruin te komen heb ik een fiets gehuurd om vervolgens, ná het sporten, een uur naar het strand te fietsen.
Daar aangekomen zag ik vrij snel wat gezellige, luie, niet fietsende collega's liggen en heb me heel veilig ingesmeerd met anti-transpirant factor 30 en inderdaad, daar blijf je heel egaal wit bij. Op dag 2 moest ik daar maar verandering in brengen. En aangezien mijn lichaam zo'n anderhalf jaar geen zon van formaat had gezien, kon ik aan het einde van dag 2 vermomd als een bleke engelse vrouw met een handdoekje op mijn rug nog even in de zon blijven. Dat had geen zin dus maar weer op het fietsje richting hotel. Met regelmaat moest ik zwaar in de remmen, omdat ik dan opeens door een zijwaartse stuurboord rukwind bijna van mijn fiets geblazen werd. Gelukkig richting stoep, maar dat valt ook niet echt lekker zacht. Gelukkig in één geheel weer bij het hotel aangekomen. En ja hoor, daar kon de spiegel mij vertellen dat het niet meer egaal wit was. Her en der wat rode vlekken was het prachtige resultaat van 2 dagen zon. Nog één dag te gaan. Mijn doel kwam niet echt dichterbij. Gelukkig bleef ik sporten en werd ik ziek, waardoor eten niet meer interessant is want je proeft niet wat je eet, dus slank thuiskomen was misschien nog een optie. Maar de gezelligheid bleef, leuke collega's, veel humor in de crew en met een klein clubje wat eten is dan voor mij een must. Aangezien ik vooral niet te veel wil missen in het leven, ging ik dus mee naar 'Mama Africa'.
Net als de dag ervoor (toen aten we met uitgedeelde hoedjes op in 'Madam Zigana's zusje: 'Zuli' . Voor de sfeer zijn die 2 restaurants echte aanraders)een gewoon relaxed restaurant, zonder al te veel pretenties maar met een live band. Die al zo vroeg begon dat we elkaar tijdens het eten niet echt goed konden verstaan. Aangezien ik doof ben en een collega door gelaserde, en daarna ontstoken ogen, niet veel verder dan een meter echt helder kon zien, kun je je misschien voorstellen hoe dat er dan uitziet. Zij praat extra hard tegen mij, maar wel de verkeerde kant uit, want ze ziet me bijna niet. Nou die humor hebben we er de rest van de reis maar ingehouden, want soms is het maar beter om de narigheid van je eigen situatie te vertalen in wat zwartgallige humor. Inmiddels totaal ziek(mijn hele hoofd spatte uit elkaar en mijn neus zat zo dicht dat ik niet meer kon praten) werd het tijd om weer naar het hotel te gaan. Het waaide inmiddels zo hard en van alle kanten, dat je je meteen een levendig beeld voor de geest kan halen van al die schepen die hier bij de Kaap vergaan zijn. Op deze wind kun je geen zeilschip meer sturen.
Dag 3 van mijn anti-culturele Kaapstad trip: bijna niet geslapen, want dat snotverkouden hoofd hield me wel uit mijn slaap. Toch honger, dus maar richting ontbijtzaal. Daar flink aan de zemelen, gezonde vezels en yogurt en vooral maar niet bij de anderen aan tafel gaan zitten. Onder het mom van 'laat hen hun eetlust maar behouden' ben ik met mijn snotterige hoofd maar ergens alleen gaan zitten. Mijn dierbare collega's probeerden mij over te halen om er gezellig bij te komen zitten en vroegen hoe beroerd ik me voelde (behalve de purser, die waarschijnlijk bang was dat ik niet werkend- maar ziek-zittend naar Amsterdam wilde vliegen).
Fietsje teruggebracht en dan maar de hele dag in bed liggen, om 's nachts toch maar redelijk te kunnen werken. Op de gang kwam ik Suzan tegen (met de gelazerde ogen) en die zei dat als ik toch maar een beetje rondliep ik net zo goed mee kon gaan naar het strand. Nog wat vitamine D innemen en het zoute water was goed voor mijn sinussen. Daar kon ik natuurlijk niets tegen in brengen, dus 5 minuten later stond ik in mijn strandjurkje en mijn handdoekje beneden in de lobby. Grote verrassing voor de andere 2 collega's en het werd toch weer gezellig. Op het strand worden constant foto-shoots genomen (nee, niet van mij) voor o.a.
C&A en
Speedo, dus er valt genoeg te zien.
Na zo'n twee uur strand ging ik samen met één van de collega's weer richting hotel en dit keer niet met de taxi, maar met een klein busje waar alle 'gewone' mensen inzitten die waarschijnlijk werken in dienst van al die 'rijke' mensen plus wat schoolgaande pubers.
Toen ik in de buurt van het hotel toch maar bedacht om aan te geven waar wij ongeveer uit wilden stappen, vroegen ze waar we moesten zijn. Wel,....het Arabella Sheraton.....Nou, dat ging als een lopend vuurtje door het busje. Wat voelde we ons schuldig! Toen zei iemand, oh da's bij LongStreet('Langstraat' in het Zuid-Afrikaans). Ja, daar wilden wel uitstappen.
We waren nu vlakbij het hotel en ik kon gaan voorslapen.Om echt goed uit te rusten besloot ik nog één rondje sauna te doen. Nog even genieten van een saunaatje met uitzicht op Robbeneiland. 
Ik blijf het een ongelooflijke luxe vinden.
Om 22.15 's avonds hadden we de zogenaamde 'calling' en werd het tijd om te werken. Vanuit de sauna hadden we rond 17.00 uur al hele bruine rook gezien en al bedacht dat er (vanwege de droogte en de harde wind)misschien bosbranden op de beroemde 'Tafelberg' waren. Dat bleek juist, maar ook 'Signal Hill' (inclusief wat peperdure huizen) stond in de fik en een wat lager gelegen woonwijk was compleet geëvacueerd, want ook bezig volledig uit te branden. Het gaf een vreemd gevoel om van die ellende weg te rijden richting het vliegveld om vervolgens 13 uur en zo'n 6000 km. later weer op vertrouwde bodem te landen. Ging het maar zo makkelijk als dat klinkt. We waren inderdaad om half twaalf op Schiphol geland, maar míj kon je opvegen. De hele reis liepen de tranen over mijn wangen. Gelukkig niet van verdriet, maar mijn ogen konden door de verkoudheid absoluut niet tegen licht en soms kreeg ik ze tijdens de service gewoon niet open vanwege de lichtgevoeligheid. Volgende keer maar iets minder stoer en óf zittend naar huis, óf uitzieken in het hotel.
Gelukkig zijn we 2 dagen verder en voel ik me alweer stukken beter. En dat is maar goed ook want het FilmFestival Rotterdam is in volle gang....!!!!
