Jaaroverzicht 2006

Na alle jaaroverzichten, flashbacks of terugblikken, sporter van het jaar, foto van het jaar en vandaag natuurlijk de traditionele oudejaarsconference wordt het ook tijd voor JAAROVERZICHT van ==="Mar, Private parts of her life"=== .

Alweer een jaar geleden is het idee om een weblog bij te houden geboren en één van de voornemens was om het weblog het hele jaar door bij te houden.
Daarmee begon ik meteen met een van mijn eerste 'blogs' namelijk mijn voornemens voor het jaar 2006.

Het bijhouden van mijn weblog vind ik geslaagd. Dat voornemen heb ik 'in the pocket' , punt gescoord.
En ik heb ook een stuk minder (extra) gewerkt dan in 2005. Maar er kan nog wel wat meer gezelligheid in huis. De vraag hoe dat te doen, is een leuke voor het komende jaar. Ik mag als verjaardagscadeau van Annelies een mooie plant in een mooie grote pot kopen, dus er gaat wel iets gebeuren...
Mijn trainingspak van High Five hangt inderdaad in de wilgen, daar ben ik mee gestopt. Officieel is het nog niet, maar dat is iets voor volgend jaar. En jawel hoor, er is een heus lidmaatschap van een fitnesscentrum voor in de plaats gekomen. In 2006 heb ik genoeg gesport en het ziet er naar uit dat dat in 2007 ook gewoon doorgaat.
En in 2006 heb ik er naar toe gewerkt om uiteindelijk purser te gaan worden. Na trainingen en geslaagde assessments is het allemaal gelukt. Over een paar dagen begint mijn cursus voor het purserschap en half februari moet ik er klaar voor zijn. Doel bereikt, punt gescoord.

Zijn er dan voornemens blijven liggen of moeten er nieuwe voornemens komen? Misschien moet ik 2007 lekker op me af laten komen. Laat het maar gebeuren en ondertussen genieten van al het moois wat voorbij komt.

Want genieten, dat is één voornemen wat altijd zal lukken...Genieten, met een hoofdletter G. Genieten van Antonio en alles waarmee hij mij altijd weer mee verrast. Genieten van het zeilen en waar de boot ons naar toe brengt. Genieten van de nieuwe functie en de reizen en plaatsen waar het me heen zal leiden. En waar dat de afgelopen jaren allemaal ver buiten Europa plaatsvond, gaat dat nu voornamelijk binnen Europa gebeuren. Dus dat betekent minder 'blogs' met afrikaanse foto's of New York als onderwerp en meer europese steden in de hoofdrol. En daar heeft een ieder die dit leest, vast zijn favoriete stad, museum of monument. En zodoende kunnen jullie mij allemaal adviseren waar ik zeker heen moet gaan in Lissabon, Londen, Milaan of Madrid.

Vanuit deze plek wil ik een ieder het beste wensen voor 2007 en dat alle wensen mogen uitkomen en voornemens succesvol zullen zijn. En dit is ook de plek waar alle avonturen van 2007 binnenkort te vinden zullen zijn.

Let the year begin!!!!!!

40 jaar, tijd voor een midlife-crisis??

En 5 december was het zover.....ik werd 40 !!!

Ik ben enorm verwend door Antonio. Die heeft me dagen lang gevraagd wat ik voor mijn verjaardag wilde en het enige dat ik zei was dat ik geen zeilgerelateerd cadeau wilde. Natuurlijk had hij dat al in huis en wat moet je dan na 3 dagen. Dus op oudejaarsavond om 24.00 uur mocht ik kijken wat er onder het bed lag (en dat is een heel laag bed , dus het cadeautje moet in ieder geval plat zijn). En daar lag een cadeautje. En jawel het was een (zeilgerelateerde) dvd van de Volvo Ocean Race. En daar hebben we inmiddels al heel wat uren kijkplezier van gehad. De volgende dag had hij veel geduld met me. Na 3 vergaderingen op Schiphol en vervolgens 3 uur (!!!) file (omdat iedereen op tijd thuis wilde zijn voor "de goedheiligman" .....grrrr)kwam ik eindelijk -zwaar gestressd- om 19.00 uur thuis. Hij heeft me een kwartier lang getroost omdat ik er goed doorheen zat op mijn verjaardag.

En toen heerlijk ontspannen naar 'Oliva'. Dat is een relaxed italiaans restaurant op de Witte de Withstraat in Rotterdam.
Na een heerlijke etentje terug in de auto naar huis -en wat krijgen we nou!?!?!- nog een cadeau. Het had de vorm van een schoenendoos en ik kreeg een heel klein vermoeden.....
Thuis uitgepakt en het zijn prachtige Prada stappers. Tja, what can I say: "the Devil wears Prada" .
Nog eens goed de doos bestudeerd en wat staat er op de zijkant van de doos: een label met de naam van het type schoen. Wat denk je: mijn schoen is het type America's Cup. En wat is de America's Cup?
Precies! Een zeilwedstrijd rond de wereld!
Dus toch een zeilgerelateerd cadeau.............

Maar goed, ondertussen ben je happy en voel je je jarig, maar je voelt je ook 40 !!!!!
Midlife-crisissen liggen op de loer.

Gelukkig heb ik allemaal vriendinnen die me laten weten dat je dat nog lang niet aan mij kan zien. Zo'n jonge uitstraling....
10 jaar geleden zei men dat je er veel jonger uitzag dan je leeftijd.
10 jaar verder en men zegt dat je zo'n jonge uitstraling hebt.....oh,oh, die midlife-crisis is in zicht.

Maar om die crisis voor te zijn had ik bedacht dat ik een leuk feestje ging bouwen met allemaal vriendinnen. Geen mannen, alleen maar vrouwen geklets. En allemaal leuke cadeautjes. Helemaal leuk, lekker, prachtig, literair en vooral heel lief.

Het werd een heel gezellig feest met 3 gangen (gang 1 werd ook wel prei in spons genoemd; het waren cannelloni rolletjes met daarin prei en kaas). De 2e gang, een taartenfestijn ging ook vrij makkelijk naar binnen en tja, de 3e gang Tiramisu werd ook zeker goed gewardeerd. Ik heb de BOB's maar niet verteld dat er 5 keer meer drank in zat dan op het recept vermeld stond, maar dat was mijn eigen creatieve toevoeging.
En geheel ging vergezeld met (veel) wijn, flessen wijn. Hoe meer wijn, hoe minder je door hebt dat je 40 bent. En hoe minder je jezelf en al die bijkomende lijntjes in de spiegel herkent.

En de volgende morgen heel vroeg opstaan omdat je de hele dag een zeilwedstrijd hebt, draagt ook niet echt bij aan een jongere uitstraling. Een lieve vriendin die dan in de lift staat en je daaraan herinnert, helpt ook niet echt. Ha,ha, je hebt een kater of je hebt hem niet. Gelukkig heb ik zo'n sterk karakter dat ik dat allemaal natuurlijk prima aankan (vergezeld met een lichtelijk ochtendhumeur). Ook dat nietswetende bemanningslid die vrolijk zegt: "Zo, zware nacht gehad?" laat me geen millimeter dichter bij mijn hoogstpersoonlijke midlife-crisis komen. HA.

En nu, nu weet ik niet beter. Ik moet bekennen, het voelt niet anders dan 39. Dus ik blijf nog lekker even in de waan.

Fijne kerst allemaal!

Addis Ababa

Afgelopen week mocht ik weer een weekendje werken en ditmaal was Addis Ababa, Ethiopïe de plaats van bestemming.

Het verschil tussen arm en rijk is in deze landen groot en dat werd versterkt door het uitzicht vanuit mijn hotelkamer. Het is één van de chiquere hotels waar we verblijven en op nog geen 200 meter afstand zie je de golfplaten daken van de arme wijken.

















Dat zijn dan nog mensen die in een huis wonen. De echte armoede zie je wanneer je op pad gaat en dan met name buiten de grote stad.
Het dubbele van het verhaal is dat juist de armoede de mooiste plaatjes oplevert. Net zoals hele oude mensen ook zo mooi zijn om te fotograveren.

Wel, ik heb wat dat betreft mijn best gedaan.








Op dag 1 in Addis ben ik eerst heel luxe naar een 'Spa' geweest en heb daar een gezichtsbehandeling en een pedicure laten doen...om vervolgens naar de lokale markt te gaan (onder begeleiding van een lokale gids). Over contrasten gesproken...


"Jerrycan alley"


















En je kunt goed zien dat ook in Ethiopïe de benzine duur is. Alles gaat op de rug. Is het niet op een ezel, dan op de eigen rug....


































Maar gelukkig, kinderen blijven kinderen.......





Vervolgens ben ik 's avonds met een aantal collega's 'lokaal' gaan eten. Dit was zeker de moeite waard. Waarschijnlijk gaat het in een Ehtiopisch Restaurant in Amsterdam of Rotterdam precies zo, maar we hebben met zijn vieren van een grote schaal gegeten....uiteraard zonder bestek.

De volgende dag eerst ontbeten met Nina Brink en Madeleine Albright, die zaten nl. ook in ons hotel i.v.m. conventie over, hoe kan het ook anders, armoede bestrijding.
Vervolgens in de bus naar een klooster, op zo'n 100 km. van Addis gelegen. In Nederland zou je er in een uurtje zijn.
Nou ja, wanneer je 's avonds om half elf buiten de spits gaat rijden en er niet toevallig net wegwerkzaamheden op jouw snelweg plaatsvinden.
Nu is er tijdens zo'n rit zoveel te zien dat je je geen moment verveelt en je ogen uitkijkt. De camera maakte overuren, zullen we maar zeggen.
In de ochtend zagen we alle mensen met volgepakte ezels,stro,gedroogde koeievlaaien (is brandstof)en takkenbossen naar de markt lopen. Ze lopen rustig 10 km en dat soms wel 2 keer per dag om de spullen aan te leveren op de markt. Daar lopen dan (iets harder) alle toekomstige winnaars van de wereldwijde marathons tussendoor. Het is één grote atletiekvereniging daar in de bergen.



















Dus uiteindelijk net iets trager als in Nederland, ben je 2 en een 1/2 uur later bij het klooster.
Er zijn verschillende geloven in Ethiopïe. Protestant, Christelijk, Moslim, maar ook de sectarische geloven doen het er goed.
Bij het klooster dat wij bezochten lag een gebedsplaats wat hoger in de bergen tegen een grot aan.
Daar kreeg het begrip kaars een compleet nieuwe dimensie voor ons(de captain en mij). Een priester van een orthodox christelijk (sectarisch) geloof ging, terwijl wij daar net waren, de duivel uit een jong meisje SLAAN. Er werden hele lange, slappe kaarsen met een lang, dik lont aan de priester gegeven. En waar wij nog naïef dachten dat er gebeden zou worden bij kaarslicht, werd er gewoon gerost. Dit gebeurde bij de ingang van de gebedsplaats en we konden niet eens weg. Het was vreselijk om te zien. Het meisje was ziek, had pijn, en in plaats van een dokter was dit de gekozen (en betaalbare) wijze van genezen. Wij hebben er weinig vertrouwen in en kregen het vermoeden dat de pijn en de klachten van het meisje nu wel wat erger zouden worden.

Vervolgens zijn we weer 2 en een 1/2 uur richting Addis gereden. En weer is er genoeg te zien. In de middag zie je bijvoorbeeld alle ezeltjes onbepakt weer naar 'huis' lopen.




De spullen zijn verkocht, de dag zit erop.



Ook voor ons, want na een broodje en een soort 'Olvarit' fruitpunch te hebben genuttigd, ben ik om half vier 's middags recht mijn bed in gedoken om nog wat te slapen voor de terugvlucht naar Amsterdam.

De eeuwige ontdekking van een stad

Met enige regelmaat trek ik mijn hardloopschoenen aan en loop ik een rondje stad. Linksom of rechtsom, de Bruggen, het park.



Het blijft een perfecte manier om de stad te leren kennen. In de zomer gebruik ik daar de skeelers voor. Dat vergroot mijn actieradius aardig, want in mijn hardlooptempo valt er niet veel te ontdekken buiten de directe leefomgeving.
Wanneer ik het over mijn hardloop-actieradius heb, dan heb ik het voornamelijk over de Kop van Zuid, de overkant van de Maas en de 2 bruggen die het geheel verbinden. Ik bgin mijn rondje over de Wilhelminabrug naar de overkant van de Maas en kom via de Erasmusbrug weer terug op de Kop van Zuid.



En de kans is groot dat er aan de Wilhelminakade een prachtig Cruiseschip ligt. Zoals ook deze keer de 'Norwegian Pearl'.





In de Kop van Zuid ligt een groot woningbouwproject:'De Compagnie'. Ik krijg altijd het gevoel van een stadje in een stad. Eerst vond ik het een lelijk project. Maar door de maanden heen ben ik het steeds meer gaan waarderen.


Aan de overzijde van het spoor heb je een mooi uitzicht op de Erasmusbrug met op de voorgrond de barakken van de Hogeschool InHolland.



En van dit uitzicht kan ik ieder keer weer enorm genieten.

GrevelingenWinterCup

In het winterseizoen (oktober tot april) hebben we iedere maand 1 zeilwedstrijd voor de GrevelingenWinterCup. Zo ook deze november weer.
En ik weet niet wat het is, maar het weer lijkt altijd zijn best voor ons te doen.

Wat mooie plaatjes...

Dagje Delft

Zo nu en dan gaan Antonio en ik een dagje erop uit. Samen met de trein, krantje erbij. Lekker relaxed.

Delft is voor mij een onbekende stad en langzaam maar zeker begin ik de stad te ontdekken.
Uiteraard met de hulp van Antonio.
Een half jaar geleden ben ik er voor het eerst geweest. We zijn met name door de stad gelopen. De verschillende straatjes en steegjes bekeken.
Nu, de 2e keer, kwam het echte werk. De oude en de nieuwe kerk.

Eerst de Oude Kerk:
In de Oude Kerk zijn zeer oude grafstenen te ontdekken van onder andere Piet Heijn, Johannes Vermeer en Maarten Tromp. Naast deze bekende namen liggen er ontzettend veel mensen wiens naam mij niets zegt. Het feit dat hun grafstenen soms uit de 16e en 17e eeuw dateren, vind ik wel indrukwekkend.














Dan lunchen in De Waag;


En vervolgens de Nieuwe Kerk:
In de Nieuwe Kerk zijn de glas-in-loodramen een bezienswaardigheid. Ze beelden, zoals in de meeste kerken het geval is, verschillende taferelen uit de bijbelse verhalen uit.
Eén raam is springt er uit (gelukkig niet letterlijk, want beide kerken hebben genoeg genoeg rampen gehad. De stadsbrand en de beeldenstorm hebben beiden kerken twee keer aardig verwoest).
Het is het moderne glas-in-loodraam dat Annemiek Punt heeft gemaakt over het verhaal van de opwekking van het dochttertje Jaïrus. In het ontwerp kun je een cocon, vlindervleugels, verschillende gezichten dooreengevlochten en een hand die het kind naar het licht toe richt. (de hand zit boven, gezichten in het midden en de vlinder onderin het raam).


Na nog een lesje koninkrijksverleden (want daar liggen dik 4 eeuwen aan afstammelingen van het huis van Oranje Nassau) gingen we weer richting het treinstation van Delft.

Not only stripes....but stars & stripes

Na zoveel strepen, doen we er nog wat sterren bij, beetje mixen en ja hoor, ik zit weer in New York City.

Weer een prachtige reis achter de rug met meer dan 4 dagen in New York. Wat heb ik allemaal gedaan:








Ditmaal heb ik een granola/fruit ontbijt-test uitgevoerd. Iedere ochtend met een aantal meiden van de crew in een ander cafe ontbeten. Café Gitane (242 Mott Street) kwam het beste uit de bus, maar ook Balthazar is een echte aanrader.

Na het ontbijt ging ik lekker only the lonely zelf op stap. Voor mij geen Super commerciële Sex in the City-tour, ik ga liever rondkijken in de winkel van MOMA. Daar kwam ik overigens nog een erg leuke ansichtkaart van Andy Warholl tegen, die me ineens de diepgang van Dr.P's humor liet begrijpen. Lichtelijk secundair reagerend na zo'n 8 maanden, maar goed ik ben maar een amateur op gebied van de moderne kunst.
Ik hoop dat het inscannen gelukt is.


Ook ben ik ditmaal de Brooklyn Bridge opgelopen, wat een tweetal leuke foto's heeft opgeleverd.













Vorige keren heb ik Brooklyn en de Bronx ontdekt. Dit keer stond Harlem op het programma. Met de subway naar de 86st street en wandelen maar. Onder andere langs het Apollo theater, waar grootheden als Billie Holiday,James Brown and Gladys Knight zijn begonnen.

En waar ik normaal in een voor Antonio zogehete 'Chill Out' outfit door New York wandel, was ik deze dag een keurige vrouw in laarzen, rokje en lange jas. Vandaar dat ik de aandacht extra trok. Blank en blauwe ogen en dan ook nog eens keurig gekleed. Hoe heb ik het zo kunnen bedenken. Het commentaar kon niet uitblijven. Een 'hangveertiger' kon het ook niet laten: Hé how are you? Don't you remember me? En ik nog naïef:"No, you remember me?" And he again:"Yes, you can say that." En ik ben 10 meter verder en ik snap de grap.
Zijn maten zullen gelachen hebben. Ik als zogenaamde one-night-stand.......haha.




Via de Village Voice, een informatief stadsmagazine, kwam ik bij een Arepa-restaurantje. Dat wilde ik natuurlijk uitproberen. Maar feit blijft; Antonio zijn arepa's met kip/mayo/avodado-vulling zijn de beste.












Daarnaast wilde ik naar de New York Knicks . Ik had eerder het programma gezien en wist dat ze in oktober weer met de 'competitie' begonnen. En na wat telefoontjes kon ik mijn kaartje ophalen in MSG (Madison Square Garden). Dat is 5 minuten lopen van mijn hotelkamer, dus hoe veel luxer wil je het hebben.



Daar wordt je vervolgens 3 uur lang getrakteerd op spektakel en entertainment van de hoogste categorie (dat kwam voornamelijk door mijn goedkope kaartje, waardoor ik bovenin het stadion zat). De Knicks hebben gewonnen van de Philadelphia 67-ers, dus ook nog winst voor het thuisspelende team.

De laatste avond ben ik samen met vrienden naar een concert van Gotham Project geweest die in Webster Hall een optreden gaven. Misschien kan ik daar binnenkort nog een link naartoe regelen. Een aantal lezers zullen die muziek zeker waarderen.

Al met al heb ik weer genoten van mijn werk. En dan ga ik nu bijkomen van de jetlag.

"Zoveel strepen, ik lijk wel een zebra " !!!

ZOEK DE 2 VERSCHILLEN.......


















Na een zeer drukke september en oktober maand, heb ik eindelijk weer tijd om te bloggen. Eerlijk gezegd, heb ik helemaal geen tijd om te bloggen, ik had liever een uurtje op de bank gezeten. Maar aangezien ik inmiddels klachten krijg over te weinig nieuwe blogs, ben ik genoeg vereerd om me maar weer achter de laptop te zetelen.

En ik heb natuurlijk ook wel weer nieuws wat belangrijk genoeg is om voor eeuwig op de blog te laten staan........

Na maanden van cursus, management opdrachten, halve assessments, voorbereidingen en oefengesprekken en wachten op dat laatste selectiegesprek voor purser, was het 18 september eindelijk zover: ik mocht op gesprek. Maandagochtend om 08.45 was ik aan de beurt. Eerst een interview van een uur en daarna een rollenspel van een half uur. Het is maar hoe je je werkweek begint. Wel in dit geval zeer nuttig.
Een kleine 3 weken later kwam een verlossend telefoontje. Men feliciteerde mij met het aankomend purserschap.

Wat betekent dit in de praktijk; ik ga (gokje) 40% binnen Europa vliegen en als 1e leidinggevende en ik ga 40% intercontinentaal vliegen als 2e leidinggevende. Daarnaast zal ik dat ik voor 20% bezig ben zijn met OR-werkzaamheden. Het wordt een gevarieerd bestaan.

8 januari mag ik op cursus. Ik ga het nieuwe jaar dus vrij ambitieus beginnen. Eerst tot eind februari pursertraining, dan met 4 strepen op de mouw (inclusief bijpassend salaris) even heel trots zijn, om vervolgens minstens 2 maanden lang me het zweet uit mijn 4-strepen-mouwen te werken om een beetje in mijn nieuwe functie te groeien.

Regelmatig zal ik een update proberen te geven (als ik niet van vermoeidheid met mijn tong op mijn KLM-pumps hang). Eerst het vermoeiende van het niet weten en niet kunnen en vervolgens (hopelijk)zien dat het allemaal eigenlijk best wel mee valt en dat het een hele leuke functie is......

Margreet goes politics

Nou, de titel doet natuurlijk veel meer vermoeden dan er werkelijk aan de hand is. Maar ik ben wel tegen het feit dat het Europees Parlement zo zot is om heen en weer te blijven reisen tussen Brussel en Straatsburg. Politiek die wordt bedreven op 2 plaatsen in Europa;het is te gek voor woorden.
Burgers in 25 landen van Europa hebben een 'repsonse'actie(via de mail) ondertekend en van al die 970.000 respondenten was ik er ook één.
Nu hebben ze als doel gesteld 1.000.000 responses. Dus bij deze ontvangen jullie de link die je kunt bezoeken wanneer je het ook zo zot vindt dat er van onze belastingcenten iedere maand een grootscheepse politieke verhuizing plaatsvind omdat de fransen zo nodig in Straatsburg willen vergaderen: www.oneseat.eu .

(in de hoop dat de pagina werkt, want vandaag is er een 'error' op die pagina.......daar gaat mijn politieke carriére...)

Mar en Antonio in New York

Zo nu en dan zijn er bijzonder mooie reizen bij de KLM. Het is dan net een reisbureau. Je schrijft je in voor een reis die je in de folder hebt gezien en je hoopt dat de reis nog niet is uitverkocht.

Zo was er een omloop voor de cabine bemanning voor een 6-daagse New York. Zondagavond naar New York en vrijdagmiddag weer landen in Nederland.

Dan heeft Antonio geen keuze, die moet mee.

Het mooie van deze reis is dat ik misschien op dag 1 en 2 nog wat vermoeid ben door het tijdsverschil en het harde werken tijdens de heenvlucht.Op dag 3 en 4 heb ik al veel meer energie.

-De New York-vlucht is uitzonderlijk zware vlucht...er gaan altijd mensen naar New York die je niet snel tevreden krijgt. De amerikanen zijn al 'dehydrated' wanneer ze nog geen 10 minuten aan boord zijn. Vragen niet om een glas water maar om een 1,5 literfles water!!!?!?!?*&$^#&$!! en daarbij bestellen ze, na de melding van dehydration rustig een wodka-jus d' orange en een rode wijn... Dan kan ik het niet meer laten om aan te geven dat alcohol erg ' dehydrate' en dat het dus zeer onverstandig is (hihihihi) -


Dus op dag 1 en dag 2 liep ik vrij apathisch, autistisch achter Antonio aan. Subway in, subway uit, hoek om, " ja Margreet, stoplicht staat op groen, we kunnen " (de stoplichten worden daar rood of wit, maar dan loopt zo'n zin niet meer....en aangezien ik al bijna niet vooruitkwam in NY denk ik dat mijn verhaal op zijn minst een beetje moet lopen..).


Maar ik werd steeds actiever en dat is dan het voordeel dat je wat langer in zo'n stad mag verblijven. Je kunt dan ook meer gaan ondernemen.

In het Guggenheim was een prachtige expositie van de Iraakse, in London wonende Architecte Zaha Zadid. Daar hebben we zeker 3 uur de tijd voor genomen.




Camilla en Cesar wonen in New York in Brooklyn. Zij zijn allebei architect en Antonio heeft met hen op de Universiteit van Caracas gestudeerd. Zij werken in Manhattan en na hun werkdag zijn we met ze uit eten geweest in Restaurant 'Otto' . Voor de 'Law & Order - Criminal Intent' fans: de mannelijke detective uit de serie zat daar ook te eten. Ja, dan moet het restaurant wel een hotspot geweest zijn, zullen we maar zeggen.

En zo zijn we natuurlijk ook naar de U.S.Open geweest en hebben van dichtbij meegemaakt hoe zo'n stadion eruit ziet wanneer op de lichtborden staat aangegeven 'play suspended' . Ook hebben we live gezien welke moeite er wordt genomen om zo'n veld weer droog te krijgen nadat er 80 mm regen uit de hemel is komen zetten. En we hebben zelfs Mauresmo 60 minuten in actie gezien!! Al met al was het heel bijzonder en omdat er zo weinig was gespeeld, hebben we een raincheck gekregen voor volgend jaar.....


Dus volgend jaar moeten we weer naar New York.

dagje zeilen in augustus

koop een boot.........werk je dood, hoor je regelmatig. Maar ondertussen ligt daar een heerlijke boot in het water en het is zaterdag en je hebt een weekendje vrij.

Dan ga je naar de boot.


Het is heerlijk weer, relaxed zeilen en dan aanmeren bij een eilandje in het Grevelingenmeer.








































Bramen plukken voor het desert.........














En de volgende dag weer een stukje terug naar de haven.......op de motor...
tja, het kan niet altijd mooi weer zijn.

48 uur in Manila

In het verleden was ik weleens op de Filipijnen geweest, maar dan alleen 2 uurtjes op het vliegveld. Maandag 14 augustus ging ik voor het eerst wat langer die kant op.
Na een vakantie van vooral veel niets doen, was ik goed uitgerust tijdens de heenvlucht. In Manila 's ochtends bij het hotel aangekomen, werden alle koffers door een hond besnuffeld op bommen. Daarna moesten wij als bemanning door een detectiepoortje. Heel bizar, nog nooit meegemaakt. Maar goed, het hotel was dus veilig. Aan de overkant van het hotel stond een winkelcentrum met ook allemaal restaurantjes en een hele grote binnentuin. Heel handig zo dicht bij; zeker als je moe uit je bed komt.
Na 7 uur slapen, gingen we lekker lui aan de overkant van het hotel een drankje drinken. Natuurlijk wel eerst weer door een detectiepoortje....

De volgende dag met de taxi naar een markt. Net als door heel Azië kun je op zo'n markt alles kopen op het gebied van merkkleding, behalve echte merkkleding. Maar ze hebben er ook, typisch Aziatisch, speelgoed. En nu wil het geval dat de tweeling van Annemieke en Erik (Fenna en Marit) 26 augustus 5 jaar wordt. Die krijgen nu allebei een op afstand bestuurbare Barbi-achtige Cabriolet. Ik hoop dat zij het net zo 'cool' vinden als ik.
Tijdens de taxirit naar de markt en weer terug heb ik wat foto's gemaakt....